راز توفیق شعر «باران»

در هنر به صورت عام و شعر کودک به وجهی خاص، تکید بر تنظیمات زیبایی شناسانه و ترفندهای زبانی، ادبی و ساختاری است؛ چون ادبیات کودک و نوجوان باید بیش تر از هنرهای دیگر از لحاظ میزان و چگونگی ایجاد ارتباط ارزیابی شود. نسبت متن ادبی با مخاطبان کودک و نوجوان کاربردی نظری و زیبایی شناسی است که یک سره از بافت اجتماعی و کاربرد تاریخی جداست. در ادبیات کودک ایران، شعر «باران» یکی از خوش ساخت­ترین و گویاترین آثاری است که بیش از چهل سال در کتاب های فارسی دوره ی ابتدایی گنجانیده شده است. راز این ماندگاری و توفیق چیست؟ بی شک، یک اثر ادبی با تکیه بر محتوا و بافت تاریخی نمی تواند اقتدار خود را برای طولانی مدت حفظ کند؛ زیرا با گذشت بافت تاریخی و کهنه شدن مضمون و موضوع، آن اثر نیز رونق خود را می بازد و بی­مصرف می شود. به نظر می رسد اشارت ها و انتظارات فرمالیستی و زبانی تعبیه شده در ساختمان شعر «باران»، مانند جسمیت زبان، قدرت تطبیق پذیری فراوان، ساختار اپیزودیک، موسیقی غنی، پایان پذیری خلاق و... از عوامل توفیق شعر «باران» می باشد. در این مقاله سعی می شود که این مسئله با توجه به نظریه ساخت گرایی و فرمالیسم  بررسی گردد. واژه های کلیدی: